واکاوی جنجالی که با انتقاد از شجریان به پا شد/ چه کسی گلپا را از بین بردن کرد؟

عبارات مهم : ایران

به گزارش روزنامه شرق، گلپا به استاد شجریان، مرحوم لطفی و گروه چاوش که در آن سال ها با قدرت کار می کرده اند، اعتراض می کند و بعد از ٣٨ سال دوباره از مسائلی حرف می زند که قبل از این هم، نه با این میزان تأکید، راجع به اش گفته بود.

چه کسی گلپا را از بین بردن کرد؟ ، واکاوی جنجالی که با انتقاد از شجریان به پا شد

به همین علت با چندینه نفر از منتقدان موسیقی و اهل موسیقی راجع به این گفته ها و شرایط آن سرنوشت گفت وگو کرده ایم که در این گزارش بر آن هستیم تا حد ممکن دلایل حقیقی این پرسشها را مطرح کنیم که در ادامه می خوانید:

رضا مهدوی: مقصر هنرمندانند

رضا مهدوی، منتقد موسیقی، اعتقاد است که در دهه ٦٠ دولت این توانایی را داشته که با توجه به مشاوره هایی که از بازیگران و صورت های معروف بزرگ و نامی مانند شجریان و لطفی می گرفته هست، تحت تأثیر و نفوذ سخن آنان راه را جهت ورود بعضی دیگر مانند گلپا و ایرج و امثالهم که نتوانستند بعد از انقلاب همچنان کار کنند، باز کنند. او خود در سال ٦٥ از گلپا دعوت کرده که در یک برنامه رادیویی آواز بخواند، ولی همین مسئله در همان صداوسیما و از سوی خود بازیگران و صورت های معروف با اعتراض همراه شده است و این خود دلیلی شده است که دیگر از گلپا دعوت نشود، بنابراین به اعتقاد مهدوی، این بازیگران و صورت های معروف هستند که هر لحظه علت بازدارندگی هم بوده اند و حاکمیت و مدیران دولتی هر لحظه این آمادگی را داشته اند که بنابر خواست بازیگران و صورت های معروف دعوت از افراد منزل نشین را انجام دهند و اگر چنین نبوده، چون بازیگران و صورت های معروف در رأس کار چنین نخواسته اند.

اکبر گلپایگانی، خواننده قدیمی ایران، چند روز پیش در گفت‌وگویی از همکارانش گلایه کرده که آنها در برابر بی‌کاری ٣٨ ساله و خانه‌نشین‌شدنش سکوت اختیار کرده‌اند؛ درح

او می گوید ای کاش محمدرضا لطفی به عنوان رهبر ارکستر ایرانی که بین صغیر و کبیر مطرح بود و شجریان که استاد آواز بود و هر دو در برنامه گل های تازه درخشیده بودند و کارهای شاخصی را به جا گذاشته بودند می توانستند به بخش های دیگر موسیقی سنتی کمک کنند و حتی شهرام ناظری که صدای شاخصی داشتند و توانسته بودند نفوذی داشته باشند، از طریق دولتی ها این سفره پهن شده است را کمی وسیع تر کنند و با دادن مشاوره های درست، این شائبه را از بین ببرند که بعضی فقط جهت خود و خانواده ارزش فضای کارکردن را تنگ کرده اند.

البته مهدوی اعتقاد نیست که نظرش کاملا درست و بدون اشتباه باشد، بنابراین این پیشنهاد را می دهد که در دانشگاه پایتخت کشور عزیزمان ایران و در دانشکده هنرهای قشنگ سمیناری با حضور تمام بزرگان برگزار شود و همه حرف ها در این سمینار بیان شود که درواقع همه رودررو از زاویه دید خود پرسشها را مطرح کنند و بتوانند این نظرگاه ها را طوری سمت وسو دهند که فضای موسیقی برخوردار از انواع ژانرها و سبک ها شود، چون در سال های آغازین انقلاب با محدود شدن صدای موسیقی به رادیو و تلویزیون فقط موسیقی سنتی برخوردار از امتیاز پخش بود و دیگران نبودند و به مرور از این تک صدایی خسته شدند و دلشان صداهای دیگر را هم خواست.

حسن ریاحی: حواشی بر موسیقی غالب است

چه کسی گلپا را از بین بردن کرد؟ ، واکاوی جنجالی که با انتقاد از شجریان به پا شد

حسن ریاحی، مدیر اسبق بخش موسیقی صداوسیما، بر این باور است که هر لحظه بین بازیگران و صورت های معروف از این چیزها است و چنین گفته هایی مد و رسم است و درعین حال، هم شجریان و هم لطفی و هم گلپا بازیگران و صورت های معروف خوب و قابل احترامی هستند و این پرسشها هم هر لحظه بوده است و او نمی تواند چیزی به آن اضافه کند. او می گوید این حاشیه ها زیاد از خود موسیقی شده است است و در خود تولید این روزها اتفاقی نمی افتد که در آن اثر دوام تولید شود و این حواشی هم داستان هایی است که فعلا هستند. او این پرسشها را طبیعی ارزیابی می کند که نمی توان دادگاهی هم شکل داد که کدام یک مقصر است و در هر صورت همه اینها زحمت کشیده اند و در موسیقی کار کرده اند. او راجع به اینکه در دهه ٦٠ حاکمیت چنین خواسته است یا نه؟! می گوید: نمی دانم! من در آن سال ها در خارج از کشور عزیزمان ایران بوده ام و دقیقا نمی دانم چه جریان هایی در سال های آغازین انقلاب بود و دقیقا چه اتفاقاتی افتاده است.

کیوان فرزین: فرهنگ گفت وگو و دفاع نبوده

کیوان فرزین، منتقد موسیقی، اعتقاد است اینکه دو نفر که با هم همکاری کرده اند بعدها دچار ناراحتی ها و گلایه هایی از همدیگر بشوند امری طبیعی است و آنچه گلپا گفته، شاید دلالت بر واقعیت هایی بکند و درعین حال آنچه می گوید ممکن است در مورد خودشان هم بیفتد و راجع به دیگران همچنین اتفاقی افتاده باشد و در جامعه کاری چنین چیزهایی پیش می آید و ممکن است ١٠ سال سکوت کنند، چون انتظارشان برآورده نشده و بعد باعث ناراحتی می شود، چون آن مسئله در طول وقت بزرگ شده است است و ای کاش در موعد خودش صحبت می شد و به سرانجامی می رسید. فرزین این تصمیم را خواست دولت می داند که نخواسته که بعضی که در کاباره می خوانده اند به آنها اجازه کار بدهد و در آن وقت هم چنین فضایی نبوده که الان همه در اینترنت و خبر رسان تلگرام نظرهایشان را می نویسند و به عنوان نمونه بعضی از مردها موزیسین دلشان می خواهد راجع به ممنوعیت صدای زنان بگویند، ولی در دهه ٦٠ چنین فرهنگ و چنین امکانی نبوده که لطفی و شجریان و گروه چاوش بخواهند از همکاران خود دفاع کنند یا اینکه خواسته باشند عرصه را بر همکارانشان تنگ کنند ولی الان این ذهنیت است که اگر کسی ممنوع الکار بشود و علت منطقی جهت این کار نباشد؛ همه از او دفاع می کنند چون با وجود اینکه ممکن است موسیقی هایی هم باشند که به سلیقه ما نخورند، ولی به لحاظ حقوق اولیه حق کارکردن را دارند و این طور نیست که فقط طرفداران یک موسیقی از آن دفاع کنند و به لغو کنسرت بقیه گروه ها بی تفاوت باشند. ارزیابی نهایی فرزین این است که این گفته ها زیاد مصداق «من بد کرده ام و تو بد مکافات کرده ای» می ماند که در آن جامعه موسیقی گل آلودتر می شود و در آن نمی توان به گفت وگو پرداخت. او نظر می دهد که باید عرصه باز شود که همه رودررو به مسائلشان بپردازند و امروز چنین فعالیت های مدنی و فضای اینستاگرام، تلگرام، شبکۀ اجتماعی فیس بوک و … و اینترنت چنین انتظاراتی را برآورده می کنند که البته به مرور ما هم در این زمینه فرهنگ گفت وگوکردن را خواهیم یافت.

اکبر گلپایگانی، خواننده قدیمی ایران، چند روز پیش در گفت‌وگویی از همکارانش گلایه کرده که آنها در برابر بی‌کاری ٣٨ ساله و خانه‌نشین‌شدنش سکوت اختیار کرده‌اند؛ درح

مانی جعفرزاده: این نزاع بزرگان است

مانی جعفرزاده، منتقد موسیقی، تصور می کند که بخش وسیعی از تاریخ موسیقی کشور عزیزمان ایران به نزاع بین بزرگان گذشته است و این نزاع از اینجا آمده که موسیقی، بیرون از موسیقی تحت فشار بوده و لاجرم عرصه موسیقی تنگ وتنگ تر می شده است است و به همین علت هرکس در دنیای موسیقی حس می کند که دیگری جا را جهت او تنگ کرده است و این بحث معلول همین تحت فشاربودن از بیرون از موسیقی است و اینکه همه حس می کنند یا جا را جهت او تنگ کرده اند یا جای کمی جهت او گذاشته اند. بنابراین همواره دعواهای مشابهی انجام شده است که مصداق ندارد و همه از آن بیرون آمده است.

چه کسی گلپا را از بین بردن کرد؟ ، واکاوی جنجالی که با انتقاد از شجریان به پا شد

جعفرزاده می گوید: هنرمند موسیقی فردی بسیار احساساتی و هیجانی است که خیلی سریع خسته و ناامید می شود و اگر در چنین موقعیت هایی قرار بگیرد، سریع تصویر العمل نشان می دهد. او توصیه می کند که باید فضا باز و بازتر شود جهت اینکه همه اهالی موسیقی با هر نوع نگاه و گرایشی بیان شخصی خود را از پرسشها داشته باشند و کسی هم مخل جایگاه آنها نشود.

این منتقد هم در مورد تصمیم حاکمیت در دهه ٦٠ جهت از بین بردن بعضی از افراد و ژانرهای موسیقی اعتقاد است که اگر کسی کل نگر باشد، متوجه این عنوان خواهد شد و شاید بعضی در سنین کهولت کل نگری ارزش خدشه دار شده است باشد یا حس تنهایی کنند یا حس کند آنچه حقش بوده نادیده انگاشته شده است هست، بنابراین دچار واکنشی بشود که اصلا مصداقی ندارد و نمی داند دقیقا چه کنشی منجر به این تصویر العمل شده است است.

او در پایان، آرزوی سلامتی و بهبودی می کند جهت استاد شجریان و آرزوی سلامتی می کند جهت استاد گلپا که هر دو از بزرگان موسیقی کشور عزیزمان ایران هستند و اعتقاد است به جای بیان این نوع نزاع ها بهتر است فضا جهت نقد علمی باز شود که این می تواند جهت یک موسیقی پایدار راهگشا و سازنده باشد. درعین حال تعبیر او این است که گلپا دردی داشته و فعلا آخ گفته است و این جهت هر دردمندی اتفاق خواهد افتاد.

واژه های کلیدی: ایران | شجریان | ایرانی | موسیقی | بازیگران | استاد شجریان | اخبار فرهنگی و هنری