آقای لاریجانی اساسا اهل این که بخواهد گزارش کار بدهد یا دقت کند که ببیند آیا دوربین‌ها حضور دارند و عکاس‌ها من را می‌بینند یا خیر، نیست. ایشان چنین روحیه‌ای ندا
لاریجانی، احمدی نژاد نیست که پوپولیست باشد
عبارات مهم : سیاسی
به گزارش ایسنا کاظم جلالی، رفیق صمیمی علی لاریجانی است و به همان معنا که این روزها، از رییس مجلس به عنوان سیاستمداری معتدل صحبت می شود، رییس مرکز پژوهش های مجلس هم اصولگرا نیست.
شبیه به علی لاریجانی که زمانی در راس رادیو و تلویزیون بود و در شرکت متبوعش برنامه های متعددی علیه اصلاح طلبان ساخته می شد و حالا دست در دست دولت مورد حمایت اصلاح طلبان، جهت برجام سنگ تمام می گذارد، کاظم جلالی هم راهی طولانی پیموده تا از اقلیت مجلس ششم به عنوان نماینده اصولگرای شاهرود، به «لیست امید» پایتخت برسد و حالا، پشت پنجره ای مشرف به پارک نیاوران، بر مرکز پژوهش های مجلس ریاست کند و درون پارلمان هم جهت خودش فراکسیونی داشته باشد به نام «مستقلین ولایی» که اگر چه به لحاظ تعداد اعضا کوچک است ولی به خاطر موقعیت طلایی اش در برابر امواج سیاسی و باد و بوران گاه و بیگاهش، کمتر از دو فراکسیون دیگر تاثیرگذار نیست. جلالی البته در این مصاحبه مفصل که نیمی از آن به فعالیت هایش در مرکز پژوهش ها تخصیص داده شده است دارد و قرار هست، در خاص نامه نوروزی اعتماد منتشر شود، تاکید دارد از ابتدای فعالیتش در عرصه سیاست، مشی اعتدالی داشته و زمانی که چپ و راست به احتمال تشکیل دولت اعتدال می خندیدند، این روزهای «اعتدالی» را می دیده ولی هنگامی که با این پرسش کلیدی مواجه می شود که اساسا معنای استقلال در سیاست چیست، می گوید به دنبال «استقلال از جناح های سیاسی» است و در عین حال ادامه می دهد او و دوستان مستقلش گاهی حرف چپی ها را می زنند و گاهی حرف راستی ها و طبیعتا چپ و راست هم به فراخور آن چه این «مستقلین» می گویند، تصویر العمل مثبت و منفی نشان می دهند. مستقلینی که پیش از انتخابات با چپی ها ائتلاف کردند و هنگامی که با رای مردم نماینده مجلس شدند، با راستی ها تشکیل فراکسیون دادند تا با رای نمایندگان کرسی ریاست مجلس را حفظ کنند و حالا هم، معتقدند عالی ترین گزینه جهت ریاست جمهوری در سال ۱۴۰۰ کسی نیست، به جز علی لاریجانی! حتی اگر یک جلسه انتخاباتی هم با کاندیدای محبوب ارزش که بر خلاف احمدی نژاد نمی تواند به زبان عوام سخن بگوید، تشکیل نداده باشند؛ کاندیدایی که به گفته جلالی پوپولیسم به خرجش نمی رود و زبانش، زبانی بالاتر از فهم میانگین بشریت است!
لاریجانی، احمدی‌نژاد نیست که پوپولیست باشد
گزیده این گفت وگو را با هم می خوانیم:
– این که بگوییم تاثیرگذاری فراکسیون مستقلین کم هست، صحیح نیست.
آقای لاریجانی اساسا اهل این که بخواهد گزارش کار بدهد یا دقت کند که ببیند آیا دوربین‌ها حضور دارند و عکاس‌ها من را می‌بینند یا خیر، نیست. ایشان چنین روحیه‌ای ندا
– کشور ما در قرق دو جناح سیاسی است و اینها اصلا برنمی تابند یک جریان دیگری بگوید که من غیر شما هستم.
– هر دو جناح سیاسی کشور با همدیگر یک توافق نانوشته ای دارند که ما دو تا فقط هستیم، یعنی این وسط کسی دیگر نیست.
– نخواستند به استقلال معنا دهند. ما مستقل از جناح های سیاسی هستیم.
لاریجانی، احمدی‌نژاد نیست که پوپولیست باشد
– اگر یک جریانی در کشور وجود داشته باشد که بگوید من احساس می کنم در هیچ کدام از این جریانات و جناح های سیاسی تعریف نمی شوم؛ چه کار باید بکند؟ باید خودکشی کند؟
– من از ابتدا در این جریان اعتدالی که آقای دکتر روحانی تشکیل دادند، بودم. اولش کسی این جریان را جدی نمی گرفت.
آقای لاریجانی اساسا اهل این که بخواهد گزارش کار بدهد یا دقت کند که ببیند آیا دوربین‌ها حضور دارند و عکاس‌ها من را می‌بینند یا خیر، نیست. ایشان چنین روحیه‌ای ندا
– بنای ما با دوستان بر آن بود که معتدل حرکت کنیم و میانه رو باشیم. من در آن وقت احساس کردم بخشی از اقداماتی که انجام می شود خارج از مسیر اعتدال است و دیگر نمی توانم در آن چارچوب باشم و از آن خارج شدم و تا حالا هم برنگشتم.
– بنده نخستین کسی هستم که بسیج دانشجویی را در کشور تشکیل دادم و البته شما خیلی جوان هستید، تعاریف مرسوم سیاسی در گذر وقت عوض کردن پیدا کرده است و جای چپ و راست در کشور بسیار عوض کردن کرده هست. همین جناح چپ در وقت امام راحل (ره) در بسیاری از امور از راست های امروزی هم راست تر بود و جناح راست از چپ های امروز هم چپ تر. در کل خیلی چیزها عوض کردن کرده است.
لاریجانی، احمدی‌نژاد نیست که پوپولیست باشد
– (اقدامات سیاسی اخیر احمدی نژاد) (با خنده) چه بگویم؟!
– واقعا نمی دانم چه بگویم. (سکوت) ما آقای احمدی نژاد را از سال ۸۴ می شناختیم و همان وقت اعلام موضع کردیم، حال بقیه به آن چه ما آن وقت می گفتیم، رسیده اند. نمی دانم. صرفا باید بگویم که یادداشتی که آقای عبدی نوشته بود، لب کلام را مطرح می کرد. به هر حال ما در این موقعیت به دنبال سرزنش افراد نیستیم ولی کاش آسیب شناسی شود که چه اتفاقی می افتد که چنین افرادی در کشور رشد یافته و به اینجا می رسند.
– این که آیا با احمدی نژاد برخورد نمی شود، حقیقتا اطلاع ندارم. واقعا خبر ندارم که آیا قرار است برخورد شود یا خیر. بعضی هم می گویند خود احمدی نژاد نیز دوست دارد با وی برخورد شود. یعنی بدش نمی آید که مورد برخورد قرار گیرد.
– شما اگر به روند فعالیت احمدی نژاد نگاه کنید، در دوره اول ریاست جمهوری و در دور دوم متفاوت هست. بعد سکوتی را پشت سر گذاشت و سپس تلاش کرد با بالارفتن از نرد بام نظام مسئولیت بگیرد. این استراتژی احمدی نژاد بود ولی یکباره این نردبام شکست. یعنی مقام معظم رهبری ایشان را درخواست کردند و گفتند که صلاح نیست در انتخابات شرکت کنید. شورای نگهبان بر همین اساس یا پرسشها دیگر ایشان را رد کرد. در نتیجه به این جمع بندی رسیدند که با ساختار فعلی قدرت نمی توانند از نرد بام نظام و قدرت اوج بروند. بنابر این باید به سراغ جایگزین بروند.
جایگزین در گام نخست نزدیک شدن به اصلاح طلبان بود. به نظرم در نامه ای که مشایی به آقای خاتمی نوشت، خط مشی تازه را نشان داد. من این نامه را ۸-۷ بار خواندم و همان وقت هم جهت بعضی دوستانم، تحلیل کردم. گفتم این مانیفست تازه و مانیفست عوض کردن است و یعنی حرکت به سمت اصلاح طلبان. البته اصلاح طلبان هوشیاری نشان داده و راه ندادند. در نتیجه میدانی جهت احمدی نژاد باز نشد و این جریان احساس کرد باید به سراغ کف جامعه برود و به سراغ نارضایتی ها برود و نارضایتی های جامعه را نمایندگی کند. به نظرم حرفی که آقای عباس عبدی مطرح کرد، دور از ذهن نیست که اینها تصوراتی نیز راجع به آینده نظام داشته و دارند و می خواهند جایگاه و آینده ارزش را در تحلیلی که می کنند، به نوعی تثبیت کنند. همه این رفتارهای اخیر احمدی نژاد را می توان در این راستا تحلیل کرد.
– امروز هر کسی با هر تفکری باید بداند در عنوان اقتصاد و اشتغال، جهت حل پرسشها معیشتی و بیکاری باید به دولت کمک کند. دولت وسط میدان هست. فرقی هم ندارد و در گذشته نیز باید به دولت ها کمک می کردیم. این که بیاییم، فریاد بزنیم و کارهایی که در وقت مسئولیت مان قادر به حل بخش هایی از آن بودیم را به گردن دیگران بیندازیم و نوعی دیگر جلوه دهیم، رفتاری صادقانه نیست. مردم کشور عزیزمان ایران هم واکنش‌ها صادقانه را برمی تابند. البته ممکن است تحت هیجانات سیاسی در مقطعی، احساساتی شده است و نوع دیگری واکنش‌ها کنند ولی این احساسات تمام می شود. شما سیل هیجانات را از سال ۸۴ تا به امروز ببینید که از کجا به کجا رفت.
– ما اگر مثل جزایر جدا از هم حرکت نکنیم، به نفع همه هست. متاسفانه هر لحظه تصور می کنیم استقلال قوا یعنی دعوا با یکدیگر. استقلال قوا یعنی نشنیدن حرف های یکدیگر. خیر. ما باید حرف های یکدیگر را بشنویم.
– این که به عنوان نمونه تعاملات آقای واعظی با آقای روحانی چگونه است و حرف هایی که زده می شود، واقعیت دارد یا خیر، فکر نمی کنم بخش هایی از آن واقعیت داشته باشد. به هر حال آقای روحانی انسان باهوش و باتجربه ای است و همه عمرش را چه قبل از انقلاب و چه بعد از آن، در عرصه سیاست سپری کرده و این طور نیست که فردی دهان بین باشد و فقط حرف یک نفر را بشنود.
– اگر از بنده بپرسید عالی ترین گزینه جهت ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰ کیست، می گویم آقای دکتر لاریجانی. نه به دلایل خودخواهانه یا نزدیکی بنده به ایشان. من با افراد بسیاری از نزدیک کار کردم ولی هیچکس را به برجستگی آقای لاریجانی در فهم مسائل، دلسوزی و وقت گذاشتن و اهمیت دادن به نظرات کارشناسی ندیدم. واقعا آقای لاریجانی خیلی وقت می گذارد. اکنون یکی از مشتریان پر و پا قرص گزارش های مرکز پژوهش ها آقای لاریجانی است که این گزارش ها را می خواند، حاشیه نویسی می کند و وقت می گذارد. از طرفی در حوزه های متفاوت فعالیت کرده و هم در مجلس بوده، هم در دبیرخانه شورایعالی امنیت ملی بوده و هم در رسانه بوده اند و در حوزه های متفاوت صاحب نظر شده است اند. بنابر این عالی ترین وقت جهت استفاده جامعه از حضور ایشان همین سال ۱۴۰۰ است.
– آیا آقای دکتر لاریجانی بنا دارد در انتخابات شرکت کند و آیا با بنده و دیگر دوستان در این رابطه صحبت کرده؟ بنده قسم می خورم که آقای دکتر لاریجانی نه نیت خود را به ما گفته و نه تاکنون حتی یک جلسه برگزار کرده است.
– خلاء آقای لاریجانی نه رسانه هست، نه حزب. اگر بگویید آقای خاتمی در سال ۷۶ به اعتبار یک جریان سیاسی و رسانه ها موفق شد، تا حدی قابل قبول است که البته این هم باید در نظر داشته باشید که زور جریان اصلاحات در آن وقت چندان زیاد نبود و تنها بعد از آن بود که این جریان قدرتمند شد. ولی آقای احمدی نژاد چطور؟ هنگامی که ایشان در سال ۸۴ به پیروزی رسید، نه حزب داشت و نه رسانه. آقای روحانی نیز در سال ۹۲ به آن صورت حزب و رسانه نداشت. اگر چه شاید بگویید آقای هاشمی و جریان اصلاحات از ایشان حمایت کرد ولی در مجموع به نظرم آن چه آقای لاریجانی کم دارد، ادبیات و مشی پوپولیستی هست. آیا که ادبیات ایشان، ادبیاتی فیلسوفانه و (با خنده) به اصطلاح بالاتر از فهم میانگین بشریت هست. دوم این که ذاتا انسان پوپولیستی نیست.
– بنده یک زمانی خاطره ای در این رابطه نقل کردم که در یک کنفرانس واکنش‌ها ایشان در قیاس با واکنش‌ها آقای احمدی نژاد با یک کودک فلسطینی که بر شانه خود نشاند، کاملا متفاوت بود.
– آقای لاریجانی اساسا اهل این که بخواهد گزارش کار بدهد یا دقت کند که ببیند آیا دوربین ها حضور دارند و عکاس ها من را می بینند یا خیر، نیست. ایشان چنین روحیه ای ندارند که از خود تعریف کنند و به همین دلیل، تیمی درست نکرده که کارهای ایشان را به اطلاع مردم برساند.
– بعضی پرسشها هم جزء ذات آدم ها نیست. پوپولیست بودن جزء ذات آقای لاریجانی نیست و هر چقدر هم تلاش کنیم، بی فایده است.
واژه های کلیدی: سیاسی | استقلال | استقلال | لاریجانی | احمدی نژاد | ریاست مجلس | احمدی نژاد | اصلاح طلبان | ریاست جمهوری | علی لاریجانی
