تمام اینها می‌تواند اسباب گذران امور خانه‌ای شود که ساکن‌اش چپش آن قدر پر نیست که راه فروشگاه‌های بزرگ و کوچک شهر را پیش بگیرد و جنس نوی جعبه شده است و سلفون ک
در مرکز خرید کم درآمدها چه خبر است؟
عبارات مهم : یخچال
به گزارش کشور عزیزمان ایران ؛«هر آن چه را به چشم تان خوار می آید، که فکر می کنید هرگز دلتان نمی خواهد دوباره از آن استفاده کنید، که کهنگی و زهوار دررفتگی اش روی اعصابتان هست، که دِمُده و قدیمی شده، می تواند گزینه مناسبی باشد جهت کسی که گاه بی خیال و گاه با وسواسی هرچه تمام تر توی بساط کهنه فروش ها چشم می گرداند تا متاع مورد نظرش را بیابد؛ یخچال ارج ۵۰ سال پیش، گاز رومیزی سه شعله، بخاری برقی سیم سوخته، لباسشویی دوقلوی بدون آبکشی، دراور ۴ کشوی پایه شکسته، اتوی در حد نو، بشقاب های چینی مسعود، ملامین های طرح لیلی و مجنون رنگ ورورفته و حتی کوبلن های دوخته و قاب شده است که انگار همین الان از روی دیوار سالن پذیرایی منزل ای قدیمی با پرده های آویخته و مبل های رویه کشیده، پایین آمده و گوشه خیابان به نظاره عابران نشسته اند.
تمام این ها می تواند اسباب گذران امور منزل ای شود که ساکن اش چپش آن قدر پر نیست که راه فروشگاه های بزرگ و کوچک شهر را پیش بگیرد و جنس نوی جعبه شده است و سلفون کشیده را با گارانتی بخرد و به منزل ببرد. جهت او خیابان مازندران حوالی میدان امام حسین مکان مناسبی است جهت آن که از این دکان به آن دکان برود و جنس ها را خوب سبک و سنگین کند و بین لوازم کار کرده، دنبال کمتر کارکرده ها بگردد.
در مرکز خرید کم‌درآمدها چه خبر است؟
گاهی البته شانس یارش می شود و سر باری می رسد که لوازمش در حد آکبنداند و اگر بداند از بخت بد عروسی نگون بخت این شانس نصیبش شده، شاید دلچرکین شود و قید خرید را بزند؛ همان طور که دل زن خریدار برنمی دارد جهاز عروس مرده را که فقط دو ماه استفاده شده، بخرد و به منزل ببرد. چیزی در گوش شوهرش می گوید و فروشنده را که متوجه تردیدشان شده، معطل می گذارد. فروشنده انگار که نامی از «شگون» به گوشش خورده باشد، با دستمال روی شیشه براق بوفه می کشد و در حالی که تلاش می کند لحنش آمرانه نباشد، می گوید: «شگون چه معنی دارد خواهرم؟ آن بنده خدا هم عمرش به دنیا نبوده. اثاثش را درسته فروختند که مادرش غصه نخورد وگرنه خب خودشان استفاده می کردند لابد. چه اشکالی دارد؟ شگون مگر به اسباب و اثاثیه است؟ اسباب بی جان چه تأثیر دارد در آینده آدم؟ اصلاً کاش به شما نمی گفتم این را. گفتم که بدانید نو است.»
زن ولی هنوز دلش راضی نیست. مردد هست. چشمش خیره مانده روی آینه بلند که آن را جدا از شمعدان های سه شاخه نقره ای گذاشته اند ولی قشنگ معلوم است با هم ست هستند. انگار با آدم حرف می زنند. نمی دانم عروس آیا و چطور مرده ولی قیافه زن جوانی را مجسم می کنم که دارد توی آینه خودش را نگاه می کند. در حالت های مختلف، سر عقد، شب عروسی، صبح سریع در نور ملایم و غروب، همان وقت هایی که حتماً نمی دانسته چیزی تا آخر عمرش باقی نمانده و چند صباحی دیگر هر تکه جهیزیه نازنینش گوشه و کنار بساط کهنه فروش ها برق خواهد زد. زن سرانجام تصمیم می گیرد یخچال دودر نقره ای را بخرد و ماشین لباسشویی را که نایلون گلدوزی دار رویش هنوز خاک نگرفته. اتو بخار پرسی را هم برمی دارد ولی تخفیف می خواهد. فروشنده قسم می خورد: «به والله که چیزی برایم نمی ماند. یخچال و ماشین که اصلاً جای چانه ندارد. کف کف هست. اتو را ۳۰۰ گفتم، شما ۲۵۰ بدهید. نو است به خدا. اصلاً کار نشده.»
تمام اینها می‌تواند اسباب گذران امور خانه‌ای شود که ساکن‌اش چپش آن قدر پر نیست که راه فروشگاه‌های بزرگ و کوچک شهر را پیش بگیرد و جنس نوی جعبه شده است و سلفون ک
نزدیک ظهر است و جنب و جوش خیابان محسوس. بعضی ها مشغول شستن بدنه و داخل یخچال ها و اجاق گازهایی هستند که بیرون مغازه گذاشته شده است اند. بوی وایتکسی که در فضا استشمام می شود، مال مخلوط سفیدکننده و مایع شوینده ای است که در آبپاش های بزرگ پمپدار ریخته اند و روی لوازم اسپری می کنند و با ابرهای بزرگ به تمام بدنه می کشند تا سفید و نو به نظر بیایند. هر چه نوتر باشند، مشتری ارزش هم زیاد هست. بعضی هایشان هم واقعاً نو دیده می شوند. حتی کارتن و ضربه گیر را دورشان کشیده اند تا به ظاهر چیزی از آکبندها کم نداشته باشند. گر چه کسی مدعی نو بودنشان نیست و همین قدر که نزدیک به نو باشند، خودش مزیتی هست. اسباب و اثاثیه از داخل مغازه ها تا بیرون چیده شده است اند. لوسترهای خاموش و خاک گرفته از سقف بعضی مغازه ها آویزان هست. صندلی و مبل های قدیمی تک، نیاز به شست و شو دارند و بعضی هایشان اگر تمیز و جلاداده شوند، چیزی از قشنگی و اصالت کم ندارند. «بیشتر کسانی که اینجا جهت خرید می آیند، قشر ضعیف هستند. بی رودربایستی پول ندارند وسیله نو بخرند. تفاوت قیمت هم خیلی زیاد هست. اینجا با کمترین قیمت می توانند وسیله ای بخرند که کارشان را راه بیندازد، دانشجوها هم هستند؛ دانشجوهای شهرستانی که اینجا منزل می گیرند. وسیله می خرند و استفاده می کنند و هر وقت هم که دیگر نخواستند، به خودمان می فروشند دوباره.»
این را یکی از کسبه راسته سمسارها می گوید و درحالی که به یک یخچال یک در قدیمی اشاره می کند، ادامه می دهد: «الان همین یخچال سالم سالم هست. قیمتش ۲۰۰ هزار تومان هست. حالا شما حساب کن یک یخچال نو چقدر درمی آید؟ یا یک تکه وسیله چوبی. الان همین صندلی ها که بیرون هست، هر کدام را ۴۰ هزار تومان می دهیم. قدیمی و مرغوب هست. حالا جنس بی کیفیت نو را دارند سه چهار برابر همین می دهند.»
سال هاست شغلش همین است و یکی دو سال اخیر اوضاع کاسبی ارزش با این که هر لحظه بد نبوده، خراب شده. «به خاطر همین سایت دیوار هست. قبلاً مردم جهت فروش لوازم دست دوم فقط سراغ سمسارها می رفتند. الان خودشان مستقیم وسیله ارزش را می گذارند و می فروشند که هیچ حساب و کتابی هم ندارد. اول این که قیمت ها را گران می گذارند و دیگر این که گاهی کسانی در این پوشش کلاهبرداری می کنند و بدنامی اش جهت سمسارها می ماند. ما کارمان این است و اصول قیمت گذاری را می دانیم ولی مردم خودشان عدد درستی ندارند و قیمت هایی که روی اجناس ارزش می گذارند گاهی واقعاً حیرت آور هست. فکر می کنند باید کمی از قیمت نویش کم کنند در حالی که این طور نیست. جنسی که از مغازه بیرون آورده می شود. حتی اگر کم کار و نزدیک به آکبند هم باشد، باز افت قیمتش زیاد است.»
در مرکز خرید کم‌درآمدها چه خبر است؟
آنتیک فروش های راسته هم مشتری های خودشان را دارند. بستگی به این دارد که دنبال صندلی لهستانی قدیمی باشید یا میز کنسول چوب آبنوس یا ظروف چینی طرح اروپایی که دیگر توی چینی فروشی های تیمچه بازار هم نمی توانید اثری ازشان پیدا کنید. اینجا ولی بسته به شانس تان ممکن است آنچه را دنبالش هستید به تورتان بخورد. اتفاقاً این جور جنس ها حالا خریدار دارد. همان میل رجوع به گذشته یا نوستالژی که یک جورهایی بین بعضی ها مد شده است که اگر چند تکه چینی گل سرخی داشته باشند، کلاسشان بالاتر است و تصویر های اینستاگرامی ارزش قشنگ تر.
اینجا می شود بشقاب های گلسرخی ژاپنی را دانه ای ۲ هزار و ۵۰۰ تا ۴ هزار تومان خرید و به میز غذا رنگ و رویی خاطره انگیز داد یا صندلی لهستانی طرحدار را با دانه ای ۲۰۰ تا ۴۰۰ هزار تومان به منزل یا هرجای دیگری برد و دکوراسیون را تکمیل کرد. اتفاقاً کافه دارها یا تئاتری ها مشتری این جور لوازم هستند. در واقع آن طور که صاحب یکی از آنتیک فروشی ها می گوید، زیاد از ۲۰ درصد مشتریان این خیابان، دنبال دکوراسیون کافه یا صحنه تئاتر هستند. خیلی ها هم هستند که علاقه ارزش همین وسایل قدیمی است وگرنه ضبط و پخش خراب و بی استفاده یا قهوه جوش از کار افتاده ۴۰ سال پیش مگر به درد مصرف می خورد؟
تمام اینها می‌تواند اسباب گذران امور خانه‌ای شود که ساکن‌اش چپش آن قدر پر نیست که راه فروشگاه‌های بزرگ و کوچک شهر را پیش بگیرد و جنس نوی جعبه شده است و سلفون ک
میز توالت قدیمی در آنتیک فروشی چشمم را می گیرد. از همان ها که آینه گرد بزرگ دارند و پایه های اریب بیرون آمده و دو قفسه کوچک قفلدار در دو طرف. یکی از قفل ها کنده شده است و در، نیمه باز مانده. قیمت را می پرسم. فروشنده می گوید: «آن را فروخته ام، ۱۰۰ هزار تومان.» خودم را در آینه نگاه می کنم. چند نفر برابر این آینه ایستاده اند و به چشم های خودشان زل زده اند؟ چشم هایی که دیگر نیست احتمالاً. یاد آینه و شمعدان عروس مرده می افتم. تصویرها در ذهنم جان می گیرند و با هم مخلوط می شوند. عروس را می بینم که در آینه قدیمی نگاه می کند و ذره ذره پیر می شود. دور چشم ها چروک می خورند. با صدای مرد تصویر ناگهان محو می شود: «از اینها به دستم می رسد باز.» از مغازه بیرون می زنم. دو، سه پیرمرد بساط کرده اند. چند تکه ظرف لب پر، ساعت زنگدار، خودکار استفاده شده است و یک سری خرت و پرت بی اهمیت دیگر که نمی دانم خریدارش کیست، جلویشان چیده اند و مشغول گپ و گفت شده است اند. اینجا هر چیز بالاخره به کار کسی می آید. هر آن چه به چشمتان خوار و بی اهمیت باشد.»
واژه های کلیدی: یخچال | استفاده | اخبار اجتماعی
