فقط کافي است که بر تارَک فيلمي اسم وَنسا ردگريو (Vanessa Redgrave) نشسته باشد تا آدم را مشتاق به ديدن آن فيلم کند. او بازيگر محبوبي است که در فيلم هاي مهمي مانن
درياي غم و باقي ماجرا!
عبارات مهم : سينما
فقط کافي است که بر تارَک فيلمي اسم وَنسا ردگريو (Vanessa Redgrave) نشسته باشد تا آدم را مشتاق به ديدن آن فيلم کند. او بازيگر محبوبي است که در فيلم هاي مهمي مانند «آگرانيسمان» (آنتونيوني)، «مردي براي تمام فصول» (فرد زينه مان)، «جوليا» (فرد زينه مان)، «قتل در قطار سريع السير شرق» (سيدني لومت) و … به ايفاي نقش پرداخته که همچنان ديدني و خاطره انگيز هستند. با اين نيت به سراغ فيلم مستند «درياي غم»، به کارگرداني ونسا ردگريو رفتم و آن را در جشنواره جهاني فيلم فجر ديدم. واقعيت اين است که فيلم بيش از اينکه يک اثر هنري ارزشمند در عرصه مستندسازي باشد، بيشتر گزارشي بود از دغدغه هاي شخصي اين بازيگر کهنه کار سينما؛ دغدغه هاي حقوق بشري و انسان دوستانه که همواره يکي از علايق بازيگران بزرگ سينما بوده که از شهرت خود در اين مسير استفاده و در دوره بازنشستگي خود، تمام وقت خود را براي اين کار صرف مي کنند. «درياي غم» راجع به برخورد کشور ها از جمله ايتاليا، بريتانيا، فرانسه و مصر با پناه جويان افغانستاني، عراقي و سوري هست؛ نمايش فاجعه بزرگ ترين مهاجرت مردم از کشورهاي جنگ زده بعد از جنگ جهاني دوم- اين بار به سمت اروپا – هرچند که چنين موضوعي براي بازيگراني مانند ردگريو يا آدري هيپبورن که به دليل خاطرات تلخ کودکي ارزش از جنگ جهاني دوم شکل جدي تر و شخصي تری پيدا مي کند، ولی در روند کلي فيلم بيشتر به خاطرات شخصي بازيگر- شخصيت اصلي- فيلم نزديک مي شويم؛ روايتي کاملا راحت – بدون پرداخت سينمايي خاص – از پناهگاه مخوفي مانند «کاله» که اغلب تصاوير آن آرشيوي يا گزارشات تلويزيوني است و در کنار آن هم با چندینه نفر از فعالان و کنشگران صحبت مي کند و در نهايت کانسپت قرباني شدن مردم به وسیله جنگ طلبان با جملاتي از سر توماس مور در نمايش نامه «مردي براي تمام فصول» و آثار شکسپير پيوند مي خورد. اتفاقا همين مقايسه به جاي اينکه تماشاگر را به متن واقعيت هدايت کند، ناشيانه ذهن تماشاگر را با جملات وزين و عميق سرگردان مي کند که اصلا کارکرد نمايشي مؤثری ندارد. به هرحالت نمايش زحمت و زجر انسان ها در سطح و در حد خاطرات شخصي باقي مي ماند. بااين حال حضور فرانکو نرو – همسر زن گريو – در افتتاحيه فيلم مستند در سي وششمين جشنواره جهاني فيلم فجر شايد هم خالي از لطف در غياب حضور بازيگر – فيلم ساز نبود. ضمن اينکه تهيه کننده فيلم هم فرزند اين زوج هنري است و کلا فيلمي خانوادگي با دغدغه هاي یکسان محسوب مي شود.
تکمله:
فيلم «درياي غم» در سالن شماره ۴ پرديس سينمايي چارسو به نمايش درآمد. از آنجا که رسم جشنواره بر اين است که مخاطبان براي ديدن فيلم ها غير از الزام دريافت کارت جشنواره، بايد قبلا در سايت جشنواره بليت فيلم موردعلاقه خود را خريداري کنند، سؤالات زيادي براي من ِمخاطب به وجود آورد؛ به عنوان نمونه چنين دستورالعملي زماني موضوعيت پيدا مي کند که تعداد استقبال کنندگان از يک فيلم پيش از اکران آن قدر زياد پيش بيني شود که جاي سوزن انداختن در سالن نباشد، نه اينکه با وجود تماشاگران کم فيلم، خود همين قانون به تنش و بي نظمي دامن بزند! در وقت اکران فيلم، مسئولان محترم سالن به تماشاگراني که در صف ورود به سالن ايستاده بودند کلي گوشزد کردند که اگر بليت اين فيلم را خريداري نکرده ايد، لطفا به انتهاي صف برويد تا کساني که قبلا بليت را رزرو کرده اند حقشان پايمال نشود! ولی جالب است که تعداد بليت هاي رزروشده کم بود و ماهايي که بليت رزرو نکرده بوديم به پشت ميله قرمز هدايت شديم تا صاحبان بليت سریعتر روي صندلي موردنظر خود بنشينند. منتها واکنش‌ها راهنمايان – آقايان – به گونه اي بود که گويي لطف مي کنند به ما اجازه رفتن به سالن را مي دهند!!! با همه نگراني ها در رعايت نظم و نزاکت نه تنها سالن سينما پر نشد، بلکه از نيمه فيلم هم بيشتر مخاطبان فيلم، صندلي ها را خالي کردند و همچنان این سؤال برايم باقي ماند ماهايي که براي تهيه خبر و گزارش فيلم ها را مي بينيم به اندازه مخاطباني که در کمال بي احترامي در نيمه را فيلم رها کردند، ارزش و منزلت نداريم تا مورد احترام واقع شويم؟!
درياي غم و باقي ماجرا!
روزنامه مشرق
واژه های کلیدی: سينما | نمايش | جشنواره | جشنواره | سينمايي | جنگ جهاني | اخبار فرهنگی و هنری
