همزمان با بستنشینی یاران محمود احمدی‌نژاد در حرم شاه عبدالعظیم (ع)، جای خالی بعضی دیگر از یاران او بیش از هر لحظه احساس شد. همان‌هایی که پشتیبانی نیرومند جهت ر
حامیان دیروز احمدی نژاد آیا امروز ساکتند؟
عبارات مهم : سیاسی
محمود احمدی نژاد این روزها از هر فرصتی جهت رسانه ای شدن خود و حلقه نزدیکانش استفاده می کند. از بازداشت حمید بقایی گرفته که جهت آزادی اش مراسم خوش حالی راه می اندازد تا برگزاری دادگاه مجدد او که پروژه بست نشینی در حرم حضرت عبدالعظیم را با بدرقه یاران گرمابه و گلستانش کلید می زند. او که بدون وجود هیچ مانعی همچنان به تمام فعالیت های خارج از عرف خود ادامه می دهد، و در آخرین اقدام باز هم یارانش را راهی شهر ری می کند، سیلی از انتقادات را هم به دنبال خود راه انداخته که در میان آن جای بعضی از حامیان او خالی هست.
حامیان دیروز احمدی‌نژاد آیا امروز ساکتند؟
حامیانی که روزی به حمایت از گفتمان ۳ تیر برخاستند و نقش زیادی در پیروزی محمود احمدی نژاد در انتخابات سال ۸۸ ایفا کردند، مدتهاست دریافته اند که رییس دولت متبوع ارزش آنها را به قله آرزوهایشان نخواهد رساند.
حکم ابقای وزیر اطلاعات از سوی رهبر انقلاب، نخستین جرقه جدایی حامیان سرسخت محمود احمدی نژاد را زد. منزل نشینی رییس دولت دهم که به تبع همین عنوان انجام گرفت، تا مدتی بعضی حامیان او را در هالهای از سکوت فرو برد. چهرههایی چون آقاتهرانی که ولایتمداری را یک اصل مهم در چارچوب فعالیت های سیاسی خود می دانستند، معترض لجاجت احمدی نژاد بودند. از آن بعد رفتارهای احمدی نژاد یکی بعد از دیگری، صورت مهم او را نمایان ساخت تا بخشی از حامیان مهم اش نه تنها دست از حمایت همه جانبه از او بکشند بلکه تصمیم به تشکیل جبهه ای بنام «پایداری» بگیرند.
همزمان با بستنشینی یاران محمود احمدی‌نژاد در حرم شاه عبدالعظیم (ع)، جای خالی بعضی دیگر از یاران او بیش از هر لحظه احساس شد. همان‌هایی که پشتیبانی نیرومند جهت ر
جبهه ای که در سال ۹۰ تشکیل شد، ترکیبی از دولتمردان نهم و دهم و بعضی از اعضای فراکسیون انقلاب اسلامی مجلس شورای اسلامی بود. بیزاری از جریان انحرافی یعنی حلقه مشایی، بقایی، جوانفکر و… گرداگرد محمود احمدی نژاد، از اصول این جبهه آشنا شد تا آنها راهشان را از رییس دولت مستقر و دار و دسته اش جدا سازند. با این حال آنچه که آنها را همچنان دارای صفت «احمدی نژادی ها» کرد، تبدیل شدن ارزش به منتقد تند و تیز دولت حسن روحانی بود. دولتی که با روی کارآمدنش و با دیدن حجم وسیعی از خرابی هایی که در اثر ۸ سال مدیریت غلط ایجاد شده است بود، ناچار به طرح مسائلی در ارتباط با دولتمردان گذشته بود، با تقابل جبهه پایداری ها روبه رو شد.
در آن روزها که تعدادی از اعضای این جبهه در پارلمان حضور داشتند نخستین سنگ بنای مخالفت با تصمیمات دولت را بنا نهادند؛ از دیپلماسی روحانی بویژه مخالفت با برجام گرفته تا کارشکنی هایی که با رمز «فتنه» در عدم ارائه رای اعتماد به اعضای کابینه در پیش گرفتند. آنان با تمام اعتراضاتی که با نگاه موشکافانه خود به همه کارها دولت یازدهم داشتند، در عوض نه تنها هیچ واکنشی به کارها دولت قبل نداشتند بلکه به دولتمردان تازه هم معترض می شدند که آیا همه تقصیرات را به گردن گذشتگان می اندازند.
پایداری ها اگرچه از اشخاص فعال عرصه سیاسی بودند و از هیچ مصاحبه ای علیه دولت حسن روحانی خودداری نمی کردند، ولی در برابر هرگونه اقدام محمود احمدی نژاد و اطرافیانش سکوت اختیار کردند. آنان به هیچ روی حاضر نبوده و نیستند که کلمه ای در مخالفت با مردان بهاری حرف بزنند تا هرگز در تضاد با پشتیبانی های گذشته ارزش باشد. هرچه است آنان تاکنون علت این انفعال ارزش را اعلام نکرده اند و همچنان به سکوت خود ادامه می دهند. سکوت اعضای شاخص جبهه پایداری معلوم نیست که ناشی از به انزوا رفتن آنان به علت اختلافات موجود است و یا به علت برنامه های انتخابات آتی است که این گروه در سر می پروراند.
حامیان دیروز احمدی‌نژاد آیا امروز ساکتند؟
رفتن به انزوا
«عامل مهم شکست های پیاپی اصولگرایان»، عنوانی است که به جبهه پایداری داده می شود. اختلافاتی که در درون این جبهه ایجاد شده است بود نه تنها اعضای آن را، بلکه اصولگرایان را هم با خود به پایین کشید، تا آنان عملا جایگاهی در سیاست کشور عزیزمان ایران نداشته باشند چه برسد به اینکه بخواهند در مورد کارها محمود احمدی نژاد و یاران نزدیکش اظهارنظر کنند. شاهد این مدعا، صحبتهایی است که از سوی دبیرکل جامعه روحانیت مبارز مطرح شد که در آستانه انتخابات ریاست جمهوری گفت: «در آن ائتلاف (انتخابات مجلس دهم) افرادی وارد شدند که سهم بیش از حد خواستند. این یعنی هوای نفس و سقوط. قصد داریم تا از تمام احزاب و تشکل های اصولگرا که جمعیت قابل توجهی دارند، دعوت کنیم تا هرگز یک گروه بگوید، آیا ما غایب بودیم. در انتخابات مجلس هم من این را گفتم ولی نشنیدند. گفتم که باید همه اصولگرایان دعوت شوند ولی نپذیرفتند.» این سخنان بدان معناست که اعضای جبهه پایداری بیش از اینکه خود گوشه نشینی و به انزوا رفتن را برگزیده باشند، از سوی جریان اصولگرایی کنار زده شدند.
اما این تمام پرسشها جبهه پایداری نیست. آنان خیلی سریع دچار ریزش نیرو شده است و ناپایداری بر جبهه پایداری سایه افکند. رسایی و کوچک زاده نخستین کسانی بودند که از این جبهه جدا شدند و بعد از آن هم لنکرانی، حسینیان و نبویان از شورای مرکزی کنار کشیده و کمتر در جلسات حضور یافتند. با این حال آنها شانس خود را جهت انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم هم محک زدند. حمایت از رییسی از جمله اقداماتی بود که این جبهه در دستور کار قرار داد و در نهایت هم چیزی جز شکست عایدش نشد.
همزمان با بستنشینی یاران محمود احمدی‌نژاد در حرم شاه عبدالعظیم (ع)، جای خالی بعضی دیگر از یاران او بیش از هر لحظه احساس شد. همان‌هایی که پشتیبانی نیرومند جهت ر
سکوت تاکتیکی یا پارادوکسیکال
جبهه پایداری با شکست در دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری یکبار دیگر به محاق رفت. اعضای آن به هیچ روی حاضر به نشان دادن تصویر العمل به هیچکدام از اتفاقات سیاسی کشور نیستند. نه دیگر نقدی علیه دولت روحانی دارند و نه جمعیتی را سازماندهی می کنند که اعتراض دلواپسیشان بلند شود. آنها در سکوت کامل خبری بسر می برند و حتی قصد ندارند اظهار نظری در مورد رفتارهای خارج از اصول احمدی نژاد مطرح کنند.
حامیان دیروز احمدی‌نژاد آیا امروز ساکتند؟
اعضای جبهه پایداری همچنان حاضر نیستند از رای و حمایتی که در دهه ۸۰ از محمود احمد ی نژاد داشتند ابراز ندامت کنند و حتی تاکید دارند که به حمایتشان افتخار می کنند. این درحالی است که احمدی‌نژاد از «حامی ملت» به «حامی رفقایش» تبدیل شده است و با مظلوم نمایی در قبال اتهامات قضایی آنها، به روسای قوای سه گانه میتازد. اعضای این جبهه همانطور که در قبال ۱۱ روز منزل نشینی احمدی‌نژاد سکوت کردند، در قبال نامزدی او جهت انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم علی رغم توصیه رهبری نیز سکوت کردند و هم اکنون نیز در قبال اتهاماتی که او به مدیر دستگاه قضا به عنوان یکی از مسئولین منصوب رهبری می زند نیز سکوت پیشه کرده اند. سکوتی که نشانه موضع پارادوکسیکال -متناقض- آنهاست که از یکسو خود را مدافع ولایت فقیه معرفی می کنند و از سوی دیگر در چنین مقاطعی در لاک سکوت فرو می روند. چه آنکه این روزها هیچ خبری از چهرههایی چون آقاتهرانی، حسینیان، حائری شیرازی، روانبخش، سقای بیریا و … نیست و هیچ نقدی به بیانات اخیر احمدی نژاد و بست نشینی بقایی ندارند. حتی لیدر این جریان آیت الله مصباح یزدی هم در این عنوان و موارد برشمرده شده است گذشته، سکوت پیشه کرده است.
آنچه که بیش از همه گزینه ها جهت این سکوت محتمل هست، انتخابات پیش رو و اشتیاقی است که پایداری ها جهت به دست گرفتن دوباره پارلمان دارند. آنها تاکنون به خوبی فهمیده اند که حمایت از فردی که دیگر هیچ پایگاه اجتماعی در کشور ندارد، نخواهد توانست آنها را به آمال و آرزوهایشان برساند. اگر هم بخواهند به انتقاد از عملکرد او بپردازند، در واقع به معنی بر گردن گرفتن تمام خساراتی است که در یک دوره هشت ساله به کشور تحمیل شده است هست. با این حال نمی توان از یک مهم گذشت و آن اینکه اعضای این جبهه به زعم بعضی از اشخاص اصولگرا، در حال تقویت خود هستند و فعلا قصدی جهت ورود به پرسشها سیاسی ندارند.
اخبار سیاسی – خبرآنلاین
واژه های کلیدی: سیاسی | انتخابات | احمدی نژاد | احمدی نژاد | اعضای کابینه | انتخابات مجلس | محمود احمدی نژاد | انتخابات مجلس دهم | انتخابات ریاست جمهوری
