از چند سال قبل، لایحه مدیریت بحران کشور روی زمین مانده است و از مجلسی به مجلس دیگر و از کمیسیونی به کمیسیون دیگر دست به دست می‌شود. در آن سوی ماجرا ولی حوادثی
تهران زلزله بیاید،جهان را باید به کمک بطلبیم
عبارات مهم : ایران
به گزارش شهروند ؛ حالا آن طور که اسماعیل نجار، مدیر شرکت مدیریت بحران کشور می گوید، مراحل نهایی بررسی این لایحه در دست بهارستان نشینان است و احتمالا تا هفته آینده به صحن خواهد رفت. او که از سال ٩٢ به بعد از سوی وزیر کشور در این شرکت حکم گرفته هست، در حاشیه نخستین جشنواره پیشگیری از سوانح و حوادث که چند روز قبل در مرکز همایش های صداوسیما برگزار شد، به چند پرسش راجع به لایحه مدیریت بحران کشور پاسخ داد: «اگر در پایتخت کشور عزیزمان ایران اتفاق بزرگی درحد یک بحران ملی اتفاق بیفتد، باید امکانات دنیا را جهت آن به کار بگیریم و حتما باید جامعه بین المللی و کشورهای دیگر جهت کمک به ما وارد عمل شوند، چون پایتخت کشور عزیزمان ایران نسبت به خودش امکانات محدودی دارد.»
تهران زلزله بیاید،جهان را باید به کمک بطلبیم
– با وجود اهمیت زیادی که لایحه مدیریت بحران جهت یک کشور اتفاق خیز دارد ولی زیاد از ٣٠ماه است که این لایحه بلاتکلیف هست. علت این تعلل را توضیح می دهید؟
پس از زلزله مهیب بم و سه نوبت دیدار رهبر معظم انقلاب از مناطق زلزله زده سیاست هایی ابلاغ شد که نتیجه آن قانون شرکت مدیریت بحران کشور بود؛ قانونی که البته به صورت آزمایشی بود. زمانی که به شرکت آمدم، وقت ٥ساله این قانون تمام شده است بود، بنابراین با مشورت این قانون تا سال ٩٣ تمدید شد. بعد از آن هم جهت دایمی شدن این قانون به دولت تقدیم و اول فروردین ١٣٩٤ هم این قانون به مجلس فرستاده شد.
البته مجلس هم حساسیت خوبی جهت این عنوان داشت، بنابراین عنوان را در ٨ کمیسیون بررسی کردند و در نهایت کمیسیون شوراها به عنوان مسئول مهم تعیین شد و مقرر شد تا سه کمیسیون کار، امنیت ملی، سیاست خارجی و کمیسیون عمران هم آن را بررسی و نهایی کنند. این لایحه در آخر مجلس گذشته به آخر رسید ولی هنگامی که نوبت به بررسی در صحن شد، به علت برنامه ششم و بودجه هر سال به تعویق افتاد تا این که مجلس به آخر رسید.
از چند سال قبل، لایحه مدیریت بحران کشور روی زمین مانده است و از مجلسی به مجلس دیگر و از کمیسیونی به کمیسیون دیگر دست به دست می‌شود. در آن سوی ماجرا ولی حوادثی
نمایندگان تازه هم که وارد مجلس شدند، گفتند که در این باره نظراتی داریم، بنابراین باید مجددا در کمیسیون ها به بحث گذاشته و عنوان بررسی شود. الان هم این لایحه بررسی و الان چاپ شده است است و در نوبت صحن علنی مجلس واقع شده است است و احتمالا قرار بود این هفته یا هفته آینده مطرح شود. امیدوارم این طرح سریعتر در صحن علنی مجلس شورای اسلامی مطرح شود تا راجع به حوادث هم صاحب قانون شویم؛ کشوری که هر لحظه با خطر حوادث گوناگونی ازجمله زلزله، سیل و سیلاب روبه روست. اگر قانون جامع و مانعی جهت مقابله با بحران های کشوری تدوین و به دستگاه های مسئول ابلاغ شود، شاید کمتر شاهد تعارضات و پرسشها این چنینی باشیم.
– این که جهت مقابله با بحران هایی که در کشور رخ می دهد، قانون داشته باشیم خیلی خوب است ولی درحال حاضر انتقادی که راجع به لایحه مدیریت بحران کشور مطرح شده، راجع به کمرنگ شدن نقش شهرداری پایتخت کشور عزیزمان ایران و حتی شرکت مدیریت بحران شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران است که از زیر مجموعه های مدیریت شهری پایتخت کشور عزیزمان ایران است.
به هرحال هر دستگاهی نظرات خود را جهت تدوین لایحه اعمال خواهد کرد و حتما مجلس و کمیسیون های آن هم در صحن نظراتی را ارایه خواهند کرد. امیدواریم که در نهایت نتیجه این تبادل نظرات کامل شدن لایحه باشد تا توانایی اجرا یابد و پرسشها کمتر شود.
تهران زلزله بیاید،جهان را باید به کمک بطلبیم
– بحث این نیست. درحال حاضر مدیر ستاد مدیریت بحران شهر تهران، شهردار پایتخت کشور عزیزمان ایران است ولی ظاهرا در این لایحه این مسئولیت از شهرداری پایتخت کشور عزیزمان ایران گرفته شده است هست. علت این کار چیست؟
در این زمینه بحث های زیادی مطرح شد ولی درنهایت مقرر شد که سطح حوادثی که اتفاق می افتد، مشخص شود و شهرداری در صورت وقوع حوادث در سطح پایین انجام وظیفه کند ولی در سطح بزرگتر اوضاع تفاوت می کند. پایتخت کشور عزیزمان ایران به علت این که کلانشهر هست، اگر اتفاق ای در آن رخ دهد که در سطح اتفاق کلان قرار گیرد، وزیر کشور و استاندار پایتخت کشور عزیزمان ایران به عنوان دوبازوی اجرایی و امنیتی کشور وارد ماجرا می شوند، چون وظایف اجرایی آنها از حیطه اختیارات شهردار خارج هست. زمانی که اتفاق بزرگی اتفاق می افتد، نیاز به همراهی دستگاه های زیادی است که احتمالا بعضی از آنها تحت نظارت شهردار پایتخت کشور عزیزمان ایران نیستند.
اگر این لایحه با این سرفصل تصویب شود، اتفاق خوبی هست، چون هم از ظرفیت شهرداری پایتخت کشور عزیزمان ایران استفاده می شود و هم ظرفیت سایر نهادهایی که احتمالا بعضی از آنها خارج استان پایتخت کشور عزیزمان ایران هست، ازجمله این که نزدیک به ٢٠ استان کشور استان های معین جهت پایتخت کشور عزیزمان ایران در وقت هستند. بنابراین باید مقامی باشد تا هماهنگی های استانی را انجام دهد. درصورتی که شهردار پایتخت کشور عزیزمان ایران قدرت و اختیاری جهت این هماهنگی ندارد تا امر و نهی و پیگیری هایی در این زمینه ها داشته باشد. در واقع از نظر جایگاه سازمانی و اداری این وظیفه و اختیار وزیر کشور است که می تواند به سایر استان ها امر و نهی کند و هماهنگی ها را انجام دهد و این کار بسیار بزرگی جهت شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران است.
از چند سال قبل، لایحه مدیریت بحران کشور روی زمین مانده است و از مجلسی به مجلس دیگر و از کمیسیونی به کمیسیون دیگر دست به دست می‌شود. در آن سوی ماجرا ولی حوادثی
– منظور از حوادث سطح پایین، چه نوع حوادثی است؟
در لایحه مدیریت بحران کشور، حوادث را در سه سطح درجه بندی کرده ایم. اعتقاد دارم که اگر اتفاق محلی باشد تا حد بخشدار باید بتواند آن را جمع کند، اگر زیاد از بخش باشد، نهایتا وظیفه فرماندار است که مدیریت آن را برعهده بگیرد. اگر اتفاق شهرستان را درگیر کند، استاندار به عنوان بالاترین مقام استانی به ماجرا ورود می کند و مسئولیت آن را برعهده می گیرد ولی اگر سطح آن بالاتر و وسعت بیشتری را درحد منطقه و استان های همجوار در برمی گرفت، مقام بالاتری باید مسئولیت داشته باشد. ببینید ممکن است در یک وقت در چند نقطه از کشور اتفاق داشته باشیم، نمی توانیم همه استعداد، تجهیزات و امکانات کشور را جهت یک منطقه بسیج کنیم. اگر این اقدام را انجام دهیم، بعد وظیفه مناطق آسیب دیده دیگر چه می شود؟ بنابراین کار باید روی حساب و کتاب باشد، جهت همین بسیاری از آیین نامه ها و دستورالعمل ها جهت ابلاغ در این زمینه نوشته شده است است.
تهران زلزله بیاید،جهان را باید به کمک بطلبیم
– ضمن این که امکانات استان های معین پایتخت کشور عزیزمان ایران هم جهت حوادث خیلی بزرگ کافی نیست و حتی از سوی اعضای شورای شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران هم هشدار داده شد. آنها می گویند که باید در تمامی استان ها تجهیزات به صورت مساوی تقسیم شود تا در صورت وقوع اتفاق در پایتخت کشور عزیزمان ایران با کمبود امکانات مواجه نشویم، چون در آن وقت شاید حتی دیگر نتوان از امکانات پایتخت کشور عزیزمان ایران جهت پایتخت کشور عزیزمان ایران هم استفاده کرد.
این حرف را قبول ندارم. امکانات ٢٠ استان کشور با امکانات پایتخت کشور عزیزمان ایران جمع می شود ولی این طبیعی است که اگر در پایتخت کشور عزیزمان ایران اتفاق بزرگی در حد یک بحران ملی اتفاق بیفتد، باید امکانات دنیا را جهت آن به کار بگیریم و حتما باید جامعه بین المللی و کشورهای دیگر جهت کمک به ما وارد عمل شوند، چون پایتخت کشور عزیزمان ایران نسبت به خودش امکانات محدودی دارد ولی به همراه ٢٠ استان دیگر اوضاع بهتر هست. از سوی دیگر امکانات نیروهای مسلح هم کم نیست، بنابراین همه این ها را باید جهت اتفاق به خدمت بگیریم. با وجود این اعتقاد دارم که اساس کار باید پیشگیری باشد و ما هم باید پیگیری کنیم که منزل ها خوب ساخته شود.
– این موارد در لایحه وجود دارد؟
بله. در لایحه بحث آینده نگری و پیشگیری اساس کار است ولی در قوانین کشوری هم موارد زیادی در این زمینه داریم؛ ازجمله آیین نامه ٢٨٠٠، آیین نامه نظام مهندسی و بیمه. از سوی دیگر امکانات دولت هم محدود است ولی تأکید می کنم که اساس کار بر ساخت وساز هست. شما نمی توانید بروید در رودخانه اتراق کنید و بگویید سیل بیاید من را نمی برد، خب حتما نباید در آن جا اتراق کنید. کشور ژاپن که خیلی هم اتفاق خیز هست، آیا توانست امن باشد؟ چون آنها دانش را به کار گرفته اند.
– چقدر وقت مورد نیاز است تا این تغییرات انجام شود؟
خیلی وقت می برد، درحالی که اراده ملی هم می خواهد و همه باید پای کار بیایند و از حاشیه سازی های بی مورد پرهیز کنند. این که مسأله در متن قرار بگیرد، مهم است و حتما به پیشرفت در آن کمک می کند. این همه کانکس به سمت مناطق زلزله زده می رود و در دو مورد آن هم ممکن است ماشین چپ کند و بار به مقصد نرسد ولی متاسفانه این اخبار نشان داده می شود که کانکس ها را باد برد درصورتی که بداخلاقی ها نباید باشد. مسئولان هم باید بتوانند در آرامش خدمت رسانی کنند و در ادامه به مردم هم آرامش بدهند. بعد از زلزله در کرمانشاه من دیدار از مناطق داشتم، در همان هوای بارانی از جوانرود به سرپل ذهاب رفتم و آن جاست که دیدم مردمانی که منزل هایشان خراب شده است بود، سکویی درست کرده اند و روی آن چادر زده اند تا از آب باران محفوظ باشد، بعضی هم اطراف چادر خود را زهکشی کرده بودند که از آب باران محفوظ باشد.
آیا همه این کار ها را مدیریت بحران می تواند انجام دهد. هنگامی که مردم خودشان از نی جهت ساختن منزل جهت دام هایشان استفاده می کنند، این یعنی در مواقع بحران خلاقیت های زیادی هم از سوی مردم آسیب دیده ایجاد می شود و باید به این خلاقیت ها بها داد. این را هم باید در نظر گرفت که هنگامی که پا می شکند، در یک دقیقه مداوا نمی شود، باید آن را گچ گرفت و مدتی هم از آن مواظبت کرد تا ترمیم شود. در این مباحث هم همین هست. بعضی ها می گویند، خودت برو در چادر بنشین، ما هم اینها را می دانیم. در چادر زندگی کردن سخت است ولی باید جهت حل آن صبوری کرد. از سوی دیگر، توجه به ایمنی ساختمان خیلی مهم هست؛ به عنوان مثال در هجدک کرمان زلزله ای ٦ و یک دهم ریشتری آمد که خیلی هم مخرب بود ولی به علت استانداردسازی ای که در ساخت وساز شده است بود، خوشبختانه کسی جان خود را از دست نداد.
– در کشور ما آن طور که باید به زیاد کردن جمعیت داوطلب توجه نمی شود، درحالی که در زلزله اخیر هم دیدیم که چقدر ظرفیت مردمی جهت کمک رسانی در مواقع اضطرار وجود دارد. آیا در مورد این عنوان و پرورش جمعیت داوطلبی آینده نگری هایی در قانون شده است است؟
این هم یکی از اصول کار ماست. اعتقاد دارم نخستین امدادگر عضو خانواده است که اگر جان سالم به در برده باشد، می تواند به کمک بقیه اعضای خانواده برسد.
– خب این در لایحه بحران به آن پرداخته شده است است؟
بحث آموزش عمومی برعهده داوطلبان هلال احمر است که به عنوان کارگروه امدادونجات و آموزش امدادونجات به آن پرداخته می شود. صداوسیما هم به عنوان کارگروه اطلاع رسانی و آموزش عمومی وظیفه اطلاع رسانی و آموزش را انجام می دهد. باید تمامی ظرفیت کشور را استفاده کنیم که البته تا الان هم تا جایی که زورمان رسیده هست، همین اقدام را انجام دادیم. ما باید سطح اطلاعات مردم را زیاد کردن دهیم، مخاطرات را بشناسیم و پیامدهای مخاطرات را به آنها آموزش بدهیم تا همه بدانند که هر چقدر سقف منزل را با کیفیت بهتری بسازیم، خودمان ایمن تر هستیم.
– درحال حاضر تعداد جمعیت داوطلب ما نسبت به جمعیت های داوطلب در کشورهای دیگر چطور است؟
تابه حال مقایسه نکرده ام، ولی ما در بحث مقابله با بحران هیچ حرفی جهت گفتم نداریم. تمام امکانات کشور ازجمله نیروهای مسلح و دستگاه های اجرایی در کرمانشاه بسیج شد. این همه خسارت به بار آمد، ولی ظرف یکی، دو روز به سمت ترمیم آن رفتیم. با این که در آن جا امکانات زیادی نبود ولی تمام کشور بسیج شدند تا بازیابی انجام شود. مردم هم باید اراده ارزش این باشد که سریع خود را بازیابی کنند. بعضی در آن وقت می گفتند که مردم را به شهرهای دیگر انتقال یافته کنید، در صورتی که به همین راحتی نمی شود این کار را انجام داد. مردمی که آسیب دیده اند، دامشان آن جاست، کشاورزی ارزش آنجاست و حتی همه کار و زندگی ارزش آن جاست. اگر آنها را انتقال یافته کنیم، زراعت و دامداری و شغل آنها چه می شود؟ ما کاستی زیاد داریم که من آنها را بهتر از شما می شناسم ولی باید جهت از بین رفتن آن تلاش کنیم، چه کمبود جمعیت داوطلب و آموزش باشد و چه تجهیزات و آموزش های مربوط به پیشگیری. در این میان هم باید توجه کنیم که اگر کاستی هایی هست، کمبود اعتبارات تجهیزات، محدودیت ها و تحریم ها را هم ببینیم و جهت آن فکری کنیم.
واژه های کلیدی: ایران | زلزله | مدیریت | امکانات | اتفاق خوب | اخبار اجتماعی
