هنگامه اخوان، پری ملکی و سهیلا پورگرامی از موانعی می‌گویند که پیش پای بانوان موزیسین قرار گرفته‌اند.
این بار پای مردان در میان است
عبارات مهم : کنسرت
به گزارش شهروند، محرومیت نیمی از جامعه موسیقی کشور عزیزمان ایران از اجرای برنامه در شهرستان ها به موضوعی عادی مبدل می شود آن هم در شرایطی که از منظر قانونی منع واضحی در مورد این اجراها وجود ندارد و ادارات ارشاد در سراسر کشور با وجود این که از نظر قانونی موظف به صدور مجوز اجراهایی هستند که شرایط مورد نیاز را دارند، به طور کلی از صدور مجوز اجرای بانوان سرباز می زنند.
این‌بار پای مردان در میان است
روز گذشته بعد از مدت های مدیدی که از این اتفاق می گذرد باران رضایی، عضو سابق گروه همنوازان شیدا دراین باره زبان به گلایه گشود و گفت: من بارها جهت اجرا در شهر خودم درخواست مجوز داده ام ولی هرگز با آنها موافقت نشده هست. من چندین مرتبه جهت اجرای کنسرت بانوان در رشت، اصفهان، کرج، کرمانشاه، یزد، سقز و شیراز اقدام کرده ام ولی به هیچ عنوان چنین اجازه ای داده نمی شود.
او با اشاره به این که تنها در پایتخت کشور عزیزمان ایران و سنندج موفق شده است مجوز کنسرت بگیرد افزود: دی ماه سال گذشته در سنندج با گروه «هناره» کنسرت موسیقی خاص بانوان داشتیم؛ جالب است بدانید در همان وقت همایون شجریان هم در سنندج کنسرت داشت و مجوز کنسرت ایشان یک هفته ای صادر شد، ولی مجوز کنسرت ما بعد از ٤ ماه ارایه شد.
هنگامه اخوان، پری ملکی و سهیلا پورگرامی از موانعی می‌گویند که پیش پای بانوان موزیسین قرار گرفته‌اند.
نکته جالبی که رضایی به آن اشاره کرده این است که مدیرکل اداره ارشاد سنندج و اداره ارشاد کرمانشاه یک نفر هستند ولی همین یک نفر با وجود اعطای مجوز اجرای کنسرت بانوان در سنندج مجوز اجرای همین کنسرت را در کرمانشاه نمی دهد.
چارچوب های موجود راجع به برگزاری کنسرت مبین این عنوان است که برگزاری کنسرت بانوان با تکخوانی خواننده زن مجاز هست. از سوی دیگر بانوان اجازه دارند با مردها همخوانی کنند و این شیوه اجرایی هم دست کم در ساحت قانون با مشکلی مواجه نیست. صدور مجوز انتشار آلبوم هایی با همخوانی مردها و زن ها انگشت تاکیدی بر این ادعا است.
با این وجود به نظر می رسد بعضی از مسئولان اداره های ارشاد در شهرستان ها به جای آن که به صورت واضح اعلام کنند بانوان اجازه برگزاری کنسرت ندارند، با جلوگیری از صدور مجوز این اجراها مخالفت خود را با این بخش از بدنه موسیقی کشور ابراز می کنند.
این‌بار پای مردان در میان است
به نظر می رسد پرسشها موجود در حوزه موسیقی بانوان به این یک مورد محدود نمی شود. کم بودن سالن های اجرا در تهران، برگزاری کنسرت های بانوان در ساعت ١٤ یا ١٥ و طولانی بودن مسیر اخذ مجوز بخشی از مسائلی است که بر پیکره موسیقی بانوان در کشور عزیزمان ایران سایه انداخته هست. از سوی دیگر با توجه به کم بودن امکانات تبلیغی و معرفی گروه های فعال در حوزه موسیقی بانوان، حالا انگار وضع به سمتی پیش رفته که بسیاری از اجراهای بانوان بیش از کنسرت به دورهمی شبیه شده است است.
بسیاری از نوازنده ها و آهنگسازان درجه اول موسیقی بانوان در این شرایط با تنگنا مواجه هستند و در عوض افرادی در این حوزه مشغول کارهای زیاد ند که از منظر ارزش موسیقایی و کیفیت کار ارایه شده است عملکرد قابل دفاعی ندارند. با این وجود آنها با مخاطب شناسی که صورت داده اند به خواست های بانوان شنونده که زیاد آنها زنان منزل دار هستند تن می دهند و کارهایی را اجرا می کنند که احتمالا هیچ ربطی به برنامه کنسرت ندارد.
هنگامه اخوان، پری ملکی و سهیلا پورگرامی از موانعی می‌گویند که پیش پای بانوان موزیسین قرار گرفته‌اند.
پری ملکی خواننده و نوازنده آشنا شده است موسیقی ایرانی به عنوان یکی از منتقدان وضع به وجود آمده مسئله را در جای دیگری جست وجو می کند. او در گفت وگو با «شهروند» به بخشی از این نکات اشاره می کند: بعضی مردها اهل موسیقی که آمده اند دراین باره حرف زده اند تاکنون مگر چه ضرری را مجبور شده است اند؟ در تمام این سال ها تقریباً بیشترین بهره را برده اند، بعضی هایشان پول های کلانی درآورده و کنسرت هایشان را هم برگزار کرده اند ولی سرسوزنی دلشان جهت ما بانوان نسوخته هست. کار به جایی رسیده که اگر هر کدام از این مردها بیایند حرفی بزنند، من باورشان نمی کنم. جهت این که تمام این سال ها کمتر حمایتی از زن ها نکرده اند. حتی یک بار در برنامه های این زن ها هم حاضر نشده اند.
او می گوید: این مردها در برنامه ای که با چندینه آقا و چند زن به صورت همخوانی اجرا می کنیم، هم شرکت نکرده اند تا حداقل ذره ای حمایت کرده باشند. آنها در وقت دیگر بلافاصله می چرخند و باز به نفع خودشان حرکت می کنند.
او در بخش دیگری از سخنانش با تأکید بر این که مسئله را باید در بین اهالی موسیقی جست وجو کرد و بعد به سراغ دولت رفت توضیح می دهد: دولت به ما نمی گوید نباید بخوانید یا برنامه همخوانی اجرا نکنید.
این‌بار پای مردان در میان است
اجرای موسیقی بانوان از نظر وزارت ارشاد که باید متولی مهم هنر در کشور باشد، پذیرفته شده است هست. همان طور که من سال هاست به صورت همخوانی برنامه اجرا می کنم، ولی هنگامی که خود زن ها با این ماجرا مسئله دارند، چه کاری می توانیم انجام دهیم؟
ملکی در بخش نهایی سخنانش باز هم بر اهمیت کار تیمی و حمایت همه اقشار موسیقی از موسیقی بانوان اشاره کرد و گفت: متاسفانه در موسیقی هر کسی فقط به خودش فکر می کند، درحالی که موسیقی یک کار اجتماعی و گروهی است و نمی توان به صورت تک نفره کار را پیش برد.
سهیلا پورگرامی خواننده و سرپرست گروه آوای مهربانی دیگر هنرمندی است که راجع به چالش های موسیقی بانوان اظهارنظر کر د. او با تأکید بر چندلایه بودن پرسشها موجود گفت: بعضی از چالش هایی که گروه های متفاوت موسیقی بانوان با آن دست به گریبان هستند مربوط به وقت بدی است که سالن های مطرح و آشنا شده است پایتخت کشور عزیزمان ایران به اجرای این گروه ها تخصیص داده شده است می دهند. من شخصا به عنوان کسی که سال هاست در این حوزه فعالیت می کنم هنوز هم متوجه نشده ام آیا باید ساعت های میانی ظهر را در اختیار گروه های موسیقی بانوان قرار دهند.
پورگرامی راجع به مسئله مهم که درحال حاضر موسیقی بانوان با آن دست به گریبان است به «شهروند» گفت: مسأله مهم این است که هیچ کدام از کسانی که در عرصه موسیقی فعال هستند موسیقی بانوان را به عنوان بخش مهمی از هنر مورد نیاز در جامعه ایرانی نپذیرفته اند که اگر این طور بود یاری می رساندند و همصدای ما بودند.»
یکی از بازیگران و صورت های معروف دیگری که «شهروند» جهت پیگیری پرسشها موسیقی بانوان به سراغش رفت صورت آشنا شده است ای است که می گوید مردها نمی خواهند زن ها در حوزه موسیقی فعال باشند.
هنگامه اخوان، خواننده شهیر موسیقی ایرانی می گوید: من حدود ١٢، ١٠ سال است که در مطبوعات می گویم «ما زحمت می کشیم و کارها را آماده می کنیم ولی اجازه ضبط نداریم.» من از بس این حرف ها را زده ام که تکراری شده است هست. حرفی که خریدار ندارد، گفتنش بی فایده است.
او با اشاره به این که «نه پول می خواهد و نه هیچ چیز دیگری» از گلایه هایی گفت که در تلاش است به نوبه خودش جهت برطرف شدن آنها کاری کند: من ٦٢ سال دارم و جهت خودم چیزی نمی خواهم. تنها درخواست من آزادی کنسرت بانوان در شهرستان هاست.
هنگامه اخوان در ادامه به «شهروند» گفت: مگر کسی چون من چقدر می تواند منتظر دستور مردها جهت خواندن یا نخواندن بماند؟ من که مطرب نیستم. می خواهم موسیقی سنتی ارایه دهم ولی با این شرایط نمی توانم.
او هم مثل بسیاری دیگر از اشخاص فعال در حوزه موسیقی بانوان از صادر نشدن مجوز کنسرت بانوان در شهرستان ها دلگیر است: در شهرستان ها می شود مجوز گرفت ولی نمی گذارند. دو سال پیش یک خانمی در شهر رشت جهت برگزاری کنسرت من برنامه ریزی کرد و همه کارها را انجام داد، دو روز مانده به اجرا یک مسئول استانی گفت «خانم ها حق ندارند این جا بخوانند.»
او در بخش نهایی سخنانش به توصیه ای اشاره کرد که در جان سخن بعضی دیگر از اشخاص موثق موسیقی بانوان هم به چشم می خورد: متاسفانه دور در دست مردها افتاده است و آنها نمی خواهند زن ها بیایند. آنها دوست ندارند زن ها حضور پیدا کنند چون اگر ما بتوانیم کارمان را ارایه دهیم، آنها دیگر جایگاهی ندارند.»
فارغ از این که سخنان مطرح شده است تا چه حد نزدیک به واقعیت هستند می شود با نگاهی دوباره به تصویر العمل های انگشت شمار مردان به این گزینه هم فکر کرد که احتمالا بخشی از بدنه موسیقی ایرانی ترجیح می دهد بدون داشتن رقیب به کار خودش ادامه دهد. آن هم رقیبی که ظرفیت های زیادی جهت هنرنمایی دارد. با این توضیح هم باید این پرسش را از مسئولان ادارات ارشاد در شهرستان ها پرسید که «چرا فعلا صلاح نیست مجوز کنسرت بانوان را صادر کنید؟» و هم باید از مسئولان فعال در حوزه موسیقی که اکثر قریب به اتفاق آنها مردها هستند پرسید «برای اصلاح وضع اجرای بانوان چقدر کوشیده اید؟»
واژه های کلیدی: کنسرت | برنامه | موسیقی | برنامه ریزی | اخبار فرهنگی و هنری
