کدام یک از ۶ نامزد، اداره دولت دوازدهم را برعهده می گیرد؟ اولویت های دولت تازه کدام است؟ آیا این دولت قادر خواهد بود جهت پرسشها مهم اقتصادی و اجتماعی نظیر اشتغال و ازدواج و قدرت خرید مردم و مسکن و ارتقای فرهنگ و اخلاق عمومی چاره اندیشی کند؟ این تدبیرها از کجا پدید می آید؟ در یک کلام، آیا برطرف چالش های مهم پیش روی کشور نظیر بیکاری ممکن است یا خیر و گزینش هر یک از نامزدها چه تأثیری در این روند می تواند داشته باشد؟

۱- هر نامزدی را باید با دغدغه ها و دل مشغولی هایی که فارغ از لفظ در عمل از خود نشان می دهد، سنجید. اینکه نسبت او با عامه مردم و «خاصّان» و «حلقه اطرافیان و نزدیکان ومؤتلفان» کدام است و هر جا سر دو راهی میان این دو رسیده، کدام یک را گزینش کرده است؟ دلواپسی ها و دل مشغولی های او از کدام جنس است؟ اهتمام به تکاثر قدرت و ثروت دارد یا در تراز خدمتگزاری زیسته است؟ نسبت او با صالحان و فاجران کدام است؟ امیر مؤمنان(ع) هنگام سپردن مأموریت امارت مصر به جناب مالک اشتر، دو نامه نوشت. حضرت می دانست که مالک هیچ گاه به مصر نمی رسد و احتمالاً این دو نامه (نامه های ۵۳ و ۶۲ نهج البلاغه) را جهت آیندگان از جمله ما نوشت. در نامه ۶۲ نسبت خود را با سیاست و قدرت معلوم کرد که از کدام منظر می نگرد. فرمود «همانا من مشتاق ملاقات پروردگارم و پاداش نیکوی او را انتظار می کشم و امیدوارم؛ ولی مرا دلواپس می کند اینکه امر سرپرستی امت را سفیهان و فاجران به دست بگیرند؛ بیت المال را (به بازیچه) دست به دست کنند، بندگان خدا را به بردگی بگیرند و جهت خود بشمارند، با صالحان ستیزه جویی کنند و با فاسقان حزب تشکیل دهند».

۲- انسان معمولی جهت خرید یک جفت کفش یا لباس، حتماً چند ساعت وقت می گذارد؛ چه رسد به اینکه بخواهد جهت فرزند خود همسر اختیار کند. با این وصف اگر شنیدیم نایب مدیر مجلس در جواب اعتراض ها می گوید «۲۰ دقیقه هم جهت بررسی و تصویب برجام زیاد بود»- حال آن که حاوی تعهدات ۱۵ ساله بود- آیا نباید در عقل چنین صاحب منصبی شک کنیم؟ یا اگر شنیدیم فلان و بهمان می گویند روزگار، دوره مذاکره و گفتمان است نه موشک، و موشک پرانی کم عقلی است(!) آیا نباید راجع به نفوذ بی خردی به میان بعضی متولیان امور دلواپس شویم؟ اگر دیدیم اجازه دست درازی به بیت المال را داده اند و بعد از چند مدت نمایش برخورد با متخلفان، همان ها  را «ذخیره کشور و سرمایه ملی و مدیران نابغه» معرفی می کنند، آیا نباید حساس شویم؟ اگر دیدیم فلان مدیر روزنامه مدعی اصلاح طلبی و نماینده مجلس، ۱۷۰ میلیون تومان از مفسد اقتصادی مشهور هدیه می گیرد و سال ها بعد با همان آدم بد نام کله پاچه میل می کند، و با همه اینها آروغ مبارزه با فساد اقتصادی در تیترهای اول روزنامه می زند، آیا نباید دلواپس شد؟ اگر سراغ وزیران چند هزار میلیاردی را گرفتیم که فهرست اموال خود را به قوه قضائیه نداده اند و دیدیم یکی از همان ها در فضای عمومی، فرماندار فلان شهر حاشیه ای را -به صرف اینکه گوشه ای از زحمت های مردم را انتقال یافته کرده- مورد اهانت قرار می دهد و می گوید «بی شعور! تو نماینده مردمی یا دولت؟ اگر گذاشتم یک روز دیگر اینجا بمانی»، نباید از وقوع بعضی انحراف ها دلواپس شویم و جهت قبیل این روندها اقدام کنیم؟ اگر دیدیم مدیرانی به سادگی آب خوردن وعده می دهند و از آن راحت تر- با توهین به شعور مردم- انکار می کنند، سراب به مردم نشان می دهند و علیه پوپولیسم بد می گویند، آیا نباید برانگیختگی اجتماعی ایجاد شود؟

کدام کاندیدای ریاست جمهوری شایسته تر است؟

۳- امیر مؤمنان(ع) نامه ۵۳ نهج البلاغه را جهت ما و صاحب منصبان ما نوشت و گرنه می دانست که پای مالک به مصر نمی رسد. جهت همین هم در آخر نامه ۲۳ صفحه ای به دعا نوشت «از خداوند به وسعت نعمت او و عظیم قدرتش می خواهم که… زندگی من و تو را به سعادت و شهادت ختم فرماید». ملاکی را جهت مدیریت در این نامه قرار داد که حتی اگر جامعه و حکومتی مسلمان نبودند، اصالت و اعتبار و اهمیت داشت. یک راهی را ترسیم کرد که مسئولان و مدیران نمی توانند سر آن دو راهی، هر دو راه را با هم طی کنند و ناچار باید یکی را فرو بگذارند و در دیگری ادامه مسیر بدهند. امیر مؤمنان از یک تضاد و تناقض مهم که افراد را مجبور به گزینش می کند، رازگشایی کرد و امر فرمود «باید که دوست داشتنی ترین کارها نزد تو، میانه ترین آنها در نسبت با حق باشد، و فراگیرترین آنها نسبت به عدالت، و جامع ترین آنها جهت رضایت توده مردم؛ که همانا نارضایتی عموم مردم، رضایت خاصّان و فواید را از بین می برد و همانا نارضایتی فواید با وجود رضایت عمومی، بخشوده (و پذیرفتنی) است».

۴- حضرت در ادامه یک حقیقت مهم و تجربه شده است را مورد تأکید قرار داد؛ فرمود از میان مردم، طبقه ای هستند که زحمت و دردسر آنها جهت حاکم زیاد است و آن، طبقه فواید هست. «از میان مردم، هیچ کس نیست به اندازه خاصان (خواص) که جهت والی هزینه سنگین داشته باشد (پر خرج باشد) آنها به هنگام بلا، کمتر از همه یاری می رسانند و بیش از دیگران، از انصاف اکراه دارند و ناگوار می شمارند. و هنگام خواستن، زیاد از بقیه مردم اصرار می ورزند؛ اگر به آنها ببخشی، کمتر شکرگزاری می کنند و اگر منع کنی و به تأخیر بیاندازی، از همه عذرناپذیرتر هستند. و در تلخی ها و ناگواری های سرنوشت از همه کم طاقت تر هستند. و همانا منحصراً، این توده مردمند که ستون دین، و جمعیت مسلمین، و وسیله دفع دشمنند؛ بنابراین باید گوش تو به جانب آنها و میل به و گرایش تو همراه آنان باشد». در ادامه همین نامه، حضرت تصریح کرد «بر تو باد مراعات طبقه پایین از اهل حاجت و فقر، که پیگیری و کمک به آنها سزاوار است و هر کدام آنها حقی بر عهده والی دارند و زمامدار نمی تواند از عهده این مسئولیت و حق برآید مگر با اهتمام و یاری جستن از خداوند و پروراندن نقس خود جهت همراهی با حق و شکیبایی بر آن، چه سبک باشد و چه سنگین».

۵- منطق راهبردی امیر عدالت (ع) یک کلمه زیاد نیست. نمی توان هم جانب حق مردم را گرفت و هم صاحبان نفوذ و ارتباط و گردن کلفت ها و اطرافیان و هم باندی ها و قوم و خویش ها را راضی کرد. در هر جامعه ای میزان مشخصی از ثروت و سرمایه عمومی وجود دارد که یا باید به عدالت توزیع شود و مانند جاری آب، تا پای آخرین درخت برسد، و یا اینکه به اجحاف و از بین بردن تقسیم شود و به موازات کوخ نشینی مردم، کاخ نشین ها سر برآورند و از مردم مالیات دست درازی به بیت المال را هم بخواهند!  اگر قرارشد به عنوان نمونه با سفارش فلان عنصر متنفّذ در دولت، مدیران خاص خوار در بانک ملت و تجارت و رفاه کارگران و… منصوب شوند – و حقوق و پاداش های ۳۰ تا ۷۳۴ میلیون تومانی بگیرند- معلوم است که این قبیل افراد جگونه مدیریت می کنند و یک قلم خروجی آنها می شود بالغ بر ۵ هزار میلیارد تومان زیان سهامداران دو بانک در بورس طی سال گذشته؛ یا ۱۱ هزار میلیارد تومان غارت امانت معلمان در صندوق ذخیره فرهنگیان! این خیانت ها را نمی شود با زیاد کردن حقوق ناگهانی و شب انتخاباتی مستمری بگیران و کارگران و فرهنگیان جبران کرد.

۶- نمی شود دروازه واردات را چنان تبدیل به اتوبان کرد که کشور با رشد ۲۲ درصدی در یک سال، تبدیل به چهارمین رکوددار دنیا شود و آن وقت جهت کارگر و کارخانه و تولیدکننده و فعال اقتصادی هم سوگواری های شب انتخاباتی ترتیب داد. نمی شود یک پای بعضی مدیران ارشد در ده ها شرکت شخصی و یک پای دیگرشان در سیاستگذاری های دولتی باشد و آن وقت توقع داشته باشیم همین «هوو» های بخش خصوصی، تولیدکنندگان رقیب را به خاک سیاه نشانند؛ یارانه و اعانه پیشکش! نمی توان چند محله این طرف تر یا آن طرف تر از کاخ شاه در سعدآباد، در ولنجک و فرمانیه و زعفرانیه و لواسان، کاخ نشینی و ویلانشینی اختیار کرد و از آن ارتفاع پست(!) زحمت مسکن مردم جنوب شهر پایتخت کشور عزیزمان ایران را فهمید؛ شهروند آذربایجانی و کردستانی و ایلامی و خوزستانی و هرمزگانی و سیستان و بلوچستانی و خراسان جنوبی و گلستانی که بماند! نمی شود انبوه ساز مسکن بود و از پیشرفت پروژه مسکن مهر که موجب کم کردن قیمت انحصارات شما شده، ناراحت نشد یا سرپناه ۱۰ میلیون شهروند ناامید ولی صاحب منزل شده است را «مزخرف» نخواند! چنین فحش هایی خوردن و شنیدن داشت اگر در حد ناسزا می ماند و تبدیل به «تصمیم» جهت زمین زدن یک پروژه ملی به هر قیمت نمی شد. اجرای مسکن مهر به جای بهتر شدن و برطرف ضعف ها، باید زمین می خورد تا سیاه نمایی مطلق علیه دولتمردان قبلی خدشه دار نشود؛ حتی اگر موجب تعطیلی و رکود ۳۰۰ شاخه شغلی و صنعتی دیگر در کشور، و رشد منفی ۱۴/۹ درصدی بخش مسکن و تزریق این رکود به کل اقتصاد شود. می شد در همین سرنوشت تحریم، صدها هزار شغل در همین بخش مسکن – بدون یک دلار سرمایه گذاری خارجی- ایجاد کرد. مرحوم هاشمی بود که گفت با ۲۰ درصد نقدینگی موجود (۱۲۰۰ هزار میلیارد تومان) به اقتصاد کشور رونق داد. این گونه، نگرانی تورم ناشی از نقدینگی هم برطرف می شد. ولی در این صورت منافع خاصان چه می شد اولا؛ و دیو نشان دادن دولت سابق برعکس درمی آمد ثانیا! اکنون با صدها هزار وقت شغلی در حال از دست رفتن روبرو هستیم که نیاز به بودجه های انبوه ندارد و فقط نیازمند پیگیری و هووزدایی! است.

کدام یک از ۶ نامزد، اداره دولت دوازدهم را برعهده می‌گیرد؟ اولویت‌های دولت تازه کدام است؟ آیا این دولت قادر خواهد بود جهت پرسشها مهم اقتصادی و اجتماعی نظیر

۷- وعده بلامحل پشت بند وعده های قبلی و سپس انکار آن، خلاف چهارچوب های حکومت دینی و حتی خلاف مروت و عقلانیت هست. امیر مومنان (ع) به حارث همدانی فرمود «بپرهیز از هر عملی که در پنهان انجام شود و در علن موجب شرمندگی گردد؛ و بپرهیز از هر عملی که هرگاه از صاحبش راجع به آن بپرسند، انکار کند یا مجبور به عذرخواهی شود» (نامه ۶۹ نهج البلاغه). اینکه بگویید اگر ۱۰ میلیون گردشگر بیایند، می توان ۴ میلیون شغل درست کرد و اعلام کنید که ۱۹ میلیون گردشگر در همین چند سال به کشور آمدند، ولی به هنگام مطالبه عمومی، انکار کنید و بگویید «من چنین وعده ای نکرده ام و هر کس هم امروز می گوید ۵ میلیون شغل درست می کنم، دروغگو و پوپولیست است»، مردم را منزجر می کند. حالا با فهرست انبوه وعده های پشت هم اندازی شده است بعضی مدیران اجرایی می توان چند جلد کتاب «وعده های سرخرمن»! منتشر کرد. به راستی چگونه می شود به مردم گفت تورم را ۸ درصد کرده ایم و کارگر و کارمند انتظار زیاد کردن حقوق بیش از این نداشته باشند، ولی هزینه جاری دستگاه های تحت نظر شما در این چند سال، با ۳ برابر زیاد کردن (۳۰۰ درصد) روبرو شده است باشد. بالاخره قیمت تورم ۸ درصد بوده یا ۱۰۰ درصد؟!

۸- شانزده روز باقی مانده، به اندازه همه زمانی است که عوض کردن در افکارعمومی رخ داد و منجر به اتفاقات شگفت در ۳ انتخابات ۷۶، ۸۴ و ۹۲ شد. در سال ۷۶ تا هفته آخر طبق نظرسنجی ها، آقای ناطق مدیر جمهور بود ولی در چند روز شرایط تفاوت کرد. آقای احمدی نژاد در مرحله اول انتخابات سال ۸۴ (۲۷ خرداد) پنج میلیون و هفتصد هزار رأی داشت و در ۳ تیر، همین اقبال عمومی به ۱۸ میلیون رسید. و در سال ۹۲ طبق نظرسنجی مدعیان اصلاح طلبی که بعدها از سوی امثال محمدعلی نجفی اعلام شد، آقای روحانی ۳ روز مانده به انتخابات ۱۱ درصد و عارف فقط ۸ درصد رأی داشت.

۱۶ روز باقی مانده تا انتخابات، وقت تکرار ناشدنی جهت همه نخبگان و دلسوزانی است که دغدغه ها و نگرانی های انقلابی-ملی دارند. این وقت روشنگری و بسیج ملی جهت گزینش مردمی ترین، امانتدار ترین، پایبند ترین و باندگُریزترین فرد از میان نامزدها را باید قدر شمرد. نامزدها باید در گفتار و واکنش‌ها و سوابق همین شاخصه ها را به مردم نشان دهند.

منبع : الف به نقل از محمد ایمانی

واژه های کلیدی: فساد اقتصادی | بیت المال | انتخابات | اقتصادی | تبدیل | میلیون | نایب مدیر مجلس | فهرست اموال خود