آیا «بنان» ۲۸ سال عینک دودی می زد؟

عبارات مهم : ایران

به گزارش ایسنا، غلامحسین بنان ۱۵ اردیبهشت ۱۲۹۰ در پایتخت کشور عزیزمان ایران متولد شد. پدرش کریم خان بنان الدوله نوری و مادرش دختر شاهزاده رکن الدوله برادر ناصرالدین شاه بود. از شش سالگی به خوانندگی و نوازندگی ارگ و پیانو پرداخت و در این راه از راهنمایی های مادرش که پیانو را بسیار خوب می نواخت، بهره ها گرفت.

بنان به گفته خودش، فعالیت حرفه ای را در سال ۱۳۰۶ شروع کرد و فقط در جلسات شخصی و در حضور دوستان و آشنایان به صورت حرفه ای آواز می خواند ولی در نهایت از شهریور ۱۳۲۰ وارد رادیو شد و با همکاری هنرمندانی چون روح الله خالقی صدایش را از طریق «رادیو تهران» به گوش مردم رساند.

زنده یاد روح الله خالقی او را به ارکستر انجمن موسیقی دعوت کرد و از طرفی بنان با ارکستر شماره یک نیز همکاری داشت. این در حالی بود که به برنامه «گل های رنگارنگ» نیز دعوت شده است بود. بنان در طول فعالیت هنری خود، حدود ۳۵۰ موزیک را اجرا کرد. شاخصه صدای وی، زیر و بم ها و تحریرهای اوست.

این هنرمند هم به آواز قدیمی و کلاسیک ایرانی و هم به نغمه های تازه و مدرن ایرانی تسلط داشت که نمونه بارز این تسلط را می توان در تصنیف «الهه ناز» مشاهده کرد. تا جایی که بعضی بنان را بزرگ ترین اجراکننده سبک وزیری و خالقی می دانند. او همچنین در کنار ادیب خوانساری از اجراکنندگان آثار استادان صبا و محجوبی بود و همچنین به مرکب خوانی و تلفیق شعر و موسیقی تسلط داشت.اما زندگی غلامحسین بنان تحت تاثیر یک اتفاق قرار گرفت. او در ۲۷ دی ۱۳۳۶ به همراه دو نفر از دوستانش در راه بازگشت از یک دورهمی به سمت منزل بوده که ناگهان در حوالی کاروانسرای سنگی یک تانکر نفتکش فاقد چراغ ایمنی عقب و پوشیده از گل و لای در مقابلش سبز می شود و تصادف شدیدی بین خودروی بنان و آن تانکر نفتکش رخ می دهد. بعد از برخورد شدید، بنان از ناحیه صورت و چشم ها آسیب می بیند.

با انتشار خبر این تصادف در روزنامه ها و مجلات، سیل مردم به سمت بیمارستان روانه می شود تا آنجا که به علت انبوه جمعیت و بر هم خوردن نظم بیمارستان، دفترچه ای در سالن انتظار بیمارستان قرار می دهند تا مردمی که موفق به عیادت از بنان نشده بوده اند در آن دفتر ابراز همدردی کنند و نوشته ای جهت او به جای بگذارند. بنان جهت معالجه به خارج از کشور مسافرت کرد و بعد از برگشت از این سفر تصمیم گرفت در مواضع هنری خود بازبینی کند.

او می گفت: «من از این بعد تلاش می کنم آثاری اجرا کنم که واجد وزنی شاد و شعری امیدوارکننده هست. من جداً از ادامه شیوه قدیم که شباهت به مرثیه خوانی دارد خسته شده است ام؛ البته در این زمینه سازندگان موزیک باید با من یاری و همکاری کنند.»

از ماندگارترین ترانه های بنان می توان به موزیک «آذربایجان» در مایه شور، «آمدی جانم به قربانت» در مایه بوسلیک، «الهه ناز» در مایه دشتی، «بهار دلنشین» در آواز اصفهان، «بوی هوا مولیان» در آواز اصفهان، تصنیف «توشه عمر» در دستگاه همایون، «یار رمیده»، «می ناب»، «خاموش»، «مراعاشقی شیدا»، «من از روز ازل»، «نوای نی» و سرود هر لحظه جاوید «ای ایران» در مایه دشتی اشاره کرد.

بنان «حالا چرا» و «کاروان» را عالی ترین آثار خودش می دانست و می گفت: «کاروان را جهت بعد از مرگم خوانده ام». به گفته همسرش او در آخرهای عمر خود هم دلبستگی عجیبی به ترانه «رؤیای هستی» پیدا کرده بود تا آنجا که با این موزیک می گریست.

بنان که مدت ها از بیماری دستگاه گوارش و افسردگی زحمت می برد، آخر غروب ۸ اسفندماه ۱۳۶۴ خورشیدی در بیمارستان ایرانمهر پایتخت کشور عزیزمان ایران درگذشت و بر خلاف وصیتش که مایل بود در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شود، در امام زاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.

آیا «بنان» ۲۸ سال عینک دودی می‌زد؟

واژه های کلیدی: ایران | رادیو | موزیک | همکاری | ارکستر | اصفهان | ایرانی | موسیقی | بیمارستان | بیمارستان